Verhalen

Zij deelden hun verhaal

foto DES-dochter

Marijke (62)

"In 1984, zo ongeveer een jaar nadat ik getrouwd was, vertelde mijn moeder dat ze DES had geslikt tijdens haar zwangerschap van mij. Zij had eerder een miskraam gehad en toen ze opnieuw zwanger was, schreef de huisarts haar DES voor. Ook bij de zwangerschap van mijn broer trouwens, drie jaar later. Mijn moeder en ik gingen naar het AZU en ik kwam terecht bij een professor die ook DES-deskundige was. Het inwendig onderzoek liet duidelijk zien dat ik een DES-dochter was. Wat me nog het best bij staat van dat bezoek was zijn vraag of ik ook rookte. Volgens hem kon ik beter een DES-dochter zijn dan een roker, want aan roken kon je doodgaan….

Ik was jong getrouwd, op mijn 21e, en had altijd over kinderen nagedacht in termen van ‘dat je ze neemt’. Toen ik eenmaal wist dat ik een DES-dochter was, begon ik me te verdiepen in de mogelijke gevolgen. Naast de grotere kans op clearcellkanker, snapte ik al snel dat er ook veel problemen rondom zwangerschappen konden ontstaan. Ik besloot te stoppen met de pil en te kijken wat er zou gebeuren.

IVF-behandeling
Toen ik na twee jaar nog niet zwanger was, kwam ik terug bij de prof in het AZU. Alle vruchtbaarheidsonderzoeken passeerden de revue. De conclusie was dat ik een vervorming in mijn eileiders had. Maar de afwijking was niet van dien aard dat het een zwangerschap in de weg zou staan. Ik heb toen onder andere een paar maanden Clomid geslikt om de vruchtbaarheid te bevorderen. De volgende stap was: seks hebben omdat het moest. Helaas zonder resultaat. We hebben zelfs een IVF-poging gedaan. Er werden twee bevruchte eitjes teruggeplaatst, maar blijkbaar was de omgeving onvoldoende uitnodigend om daarin ook goed te kunnen nestelen. Daarna hebben we het opgegeven. Mijn man en ik hebben samen wel wat tranen gelaten toen bleek dat een zwangerschap er niet in zat. Hij heeft me altijd heel goed gesteund in het hele proces. Mijn man kon het sneller van zich af zetten dan ik. Hij was ervan overtuigd dat we er alles aan hadden gedaan en dat het leven ook doorgaat zonder kinderen. Bij mij heeft het nog veel langer in mijn hoofd rondgespookt. Tot ik rond mijn 43e een keer twee maanden niet ongesteld was geworden. Toen voelde ik heel duidelijk dat een kind nu helemaal niet meer zou passen. We hadden ons leven zo anders ingericht! Dit maakte me wel duidelijk dat ik gaandeweg had geaccepteerd dat wij zonder kinderen zouden blijven. Ik werd gelukkig vanzelf weer ongesteld!

Onderwijzeres
Ik gaf les aan kleuters. Toen het na die IVF-poging duidelijk was dat we waarschijnlijk geen kinderen zouden krijgen, merkte ik dat dat me te veel werd. Ik heb gevraagd of ik een oudere groep kinderen les kon geven. Gelukkig is dat gelukt. Nu geef ik al weer enige tijd les aan groep 3. Naar de kleuters heb ik op de een of andere manier nooit meer terug gewild.

Pijnlijke opmerkingen
Wat ik heel lastig heb gevonden, is dat mijn omgeving me zo anders ging behandelen. Toen mijn schoonzusje zwanger werd, was ik de laatste aan wie het werd verteld! En ik kon ook heel boos worden als mensen zeiden dat ze er zo’n moeite mee hadden om mij op kraamvisite te vragen. “Nou ja zeg”, dacht ik dan, “voor wie is het nou eigenlijk moeilijk? Jij zit hier tenslotte met een prachtig kind. Wie gaat er nou straks met een kater naar huis?!” Maar nog schokkender waren de leuk bedoelde opmerkingen. Een kennis zei ooit tegen mij: ‘Lukt het niet bij jullie? Ik wil wel eens langs komen om het Bert te leren hoor!’

Uitstrijkje
Ik ben voor de reguliere controles nog lang bij het AZU geweest. Toen was die professor daar weg en zei een van de artsen dat ik ook naar de huisarts kon en dat ik wel eens een jaartje kon overslaan. Later kreeg ik een nieuwe huisarts. Zij had nog nooit een uitstrijkje bij een DES-dochter gedaan en wilde eerst overleggen met een gynaecoloog die DES-gespecialiseerd was. Die wist haar te vertellen dat ik niet in een buitengewone categorie viel, omdat ik boven de 40 was! Dat vond ik vreemd en dus heb ik het DES Centrum gebeld. Daar hoorde ik dat het toch écht wordt aangeraden om jaarlijks een uitgebreid uitstrijkje te laten maken. Via wat omzwervingen ben ik in het Diaconessenhuis terecht gekomen bij een gynaecoloog die niet in DES gespecialiseerd is, maar zijn werk heel deskundig doet. Voor het eerst deed het maken van een uitstrijkje geen pijn! Ik blijf bij hem onder controle. Dat voelt veiliger dan bij de huisarts.

Delen
Mijn verhaal kan ik eigenlijk maar met een heel klein groepje mensen écht delen. Het best lukt dat met mijn man en met een bevriend stel dat ook ongewenst zonder kinderen is gebleven. En met mijn moeder natuurlijk, ook al wil ik haar hierin sparen. Zij voelt zich schuldig dat zij DES heeft geslikt. Ik zie dat helemaal niet zo. Ik kan tenslotte nooit helemaal zeker weten dat wij door DES kinderloos zijn gebleven".